Tokio Hotel

aguSsa xD

-Tak! To jeszcze tylko dwie godziny.- powiedział z zadowoleniem czarnowłosy chłopak strzelając w palcach.
-Nie to tamto. Tylko dwie i pół godziny.- przytaknął chłopak z dredami.
Podobne rysy twarzy wskazywały na to, że byli rodzeństwem, lub nawet bliźniakami.
-Ej. Ale właściwie dlaczego one występują przed nami?- zapytał niski blondyn patrząc przez okno
-No bo… No bo…- długowłosy brunet szukał odpowiedzi- Bo nasz menager je wybrał?- odpowiedział pytaniem.
Chłopcy siedzieli pogrążeni w ciszy. Każdy z nich oddał się swoim myślom. Żaden z nich nic nie mówił, ale każdy myślał o tym samym. Wszyscy zgromadzeni w pokoju doskonale wiedzieli, o czym myślą inni, a myśleli o Blog 27. Nie mogli zrozumieć, jak menager mógł zaaranżować ich występy razem…? Dlaczego one? Jest tyle wspaniałych i, co najważniejsze, utalentowanych gwiazd, z którymi chętniej by występowali, a tymczasem muszą wystąpić z jakimś marnym, polskim zespołem. Te dziewczyny nie umieją śpiewać ani pisać tekstów, dlatego też nagrały cover „Uh la la la”, zamiast napisać swój tekst. Ich gorliwe rozmyślania przerwał wielki huk, dochodzący od strony drzwi. Wszyscy, jak na zawołanie spojrzeli w stronę drzwi, a ich zamyślone miny przybrały wygląd zniesmaczonych, zdegustowanych, złych i… rozbawionych. Bardzo dziwna mieszanka, ale wtargnięcie Toli i Ali do ich pokoju wywoływało w nich takie uczucia. Złych, ponieważ wpadły do tego pomieszczenia, jakby były „u siebie”, a zdegustowanych, zniesmaczonych i rozbawionych, bowiem wygląd owych panien potrafił wywoływać tylko takie uczucia. Były przyodziane w dziwne ubrania w równie dziwnym połączeniu zieleni, fioletu i czerni. Gdzieniegdzie można było dostrzec białe dodatki. Twarz lidera Tokio Hotel przybrała kolor szkarłatu, ponieważ przyuważył na szyi czarnowłosej Toli obrożę prawie identyczną do tej, którą miał na sobie.
-Czego chcecie?- warknął czarnowłosy w swym ojczystym języku.
-What?
Chłopak przewrócił oczami.
-What are you doing here?- zapytał z trudnością
Dziewczyna uśmiechnęła się błogo, zadowolona, iż odezwał się do niej.
-We… Would you see..
Bliźniacy parsknęli niepohamowanym śmiechem, a dziewczyny popatrzyły na siebie zdezorientowane.
-Są beznadziejne- powiedział dredziarz śmiejąc się.
Blondyn siedzący na fotelu spojrzał niecierpliwie na zegarek. „Jeszcze 30 minut. Aż 30 minut! Weźcie je stąd!” krzyczał w myślach patrząc błagalnie na drzwi i błagając by ktoś przerwał ich „interesującą” rozmowę.
- Bill, widzę rządzę mordu w twoich oczach, kiedy patrzysz na szyję tej… Troli?- powiedział basista Tokio Hotel.
- Nie Troli, tylko Oli.- „poprawił” go gitarzysta.
- A nie łatwiej zapytać?- powiedział spokojnie Gustav.- What’s your name?- zwrócił się do dziewczyny nazywanej „Trolą” i „Olą”.
Dziewczyna uśmiechnęła się błogo i z zadowoleniem na twarzy popatrzyła na koleżankę.
-My name is Tola.
Bill uniósł zakolczykowaną brew i spojrzał na kumpli z zespołu porozumiewawczo.
-Zaczynam mieć ich dosyć- powiedział po niemiecku, na co dziewczyny uśmiechnęły się z za myślą, iż mówi coś dobrego.
- Could you sing us something?- zapytał Tom z szerokim uśmiechem na twarzy, co oznaczało, iż nie ma dobrych zamiarów. Koledzy szybko rozszyfrowali, do czego zmierza.
- Yes, of course.
Dziewczyny zaczęły śpiewać "Hey Boy". Chłopacy ledwie powstrzymywali wybuch śmiechu, ponieważ dziewczyny podczas śpiewania stroiły bardzo dziwne miny.
W końcu skończyły piosenkę, a chłopcy zaczęli im bić brawa ledwo powstrzymując śmiech. Tom gwizdnął, ale natychmiast napotkał karcące spojrzenie Gustava.
-Czy wy nie sądzicie, że na dzisiaj koniec nam tortur?- zapytał Georg
-Taa…- przytaknął mu Tom spoglądając na zegarek.- Wydaje mi się, że powinny iść. Mają aż 15 minut.
-Wygonimy je?- zapytał Bill z dzikim błyskiem w oku
-Daj spokój. Bądźmy ludźmi. Ułomnymi trzeba się opiekować. Trzeba to załatwić kulturalnie.- odpowiedział mu Gustav
Bill spojrzał na niego błagalnie, lecz Gustav był nieugięty.
- Ok. You have to go to concert. "The party without 27, the party without fun."- mrugnął Gustav.
Dziewczyny były wniebowzięte, że członek zespołu Tokio Hotel zna tekst ich piosenki.
- Ok. Well bye bye.- powiedziała dziewczyna zwana Tolą i razem wyszły. Chłopcy natychmiast wybuchnęli śmiechem
- Wreszcie… Co za beztalencia…- westchnął wokalista.
Gitarzysta podszedł do krzesła na którym siedziała blondynka.
-Fuuj. Zobaczcie to!- powiedział krzywiąc się.
Reszta zespołu spojrzała we wskazane miejsce. Widniała na nim czerwona plama.
Zespół wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Żaden nie mógł przestać. Wszystkich zaczęły boleć od niego brzuchy.
- A może to Billa?- zasugerował Tom.
Zespół ponownie zaczął się śmiać, tylko frontmenowi nie było do śmiechu.
-To już przegięcie- powiedział Georg ocierając łzy.
Do ich uszu doszła muzyka z piosenki „Hey Boy”.
-Ocho. Zaczęły zabijać nam fanki- zaśmiał się Tom i usiadł na parapecie od okna
- To może pójdziemy pooglądać nasze „gwiazdeczki” zza kulis?- zaproponował Bill.
-Oł yeah... To będzie coś- odpowiedział Tom
Wszyscy z zadowoleniem malującym się na twarzy poszli pooglądać „fenomenalny” występ dziewcząt z Blog 27. Stanęli w miejscu gdzie nie zobaczą ich fanki i zaczęli oglądać koncert. Każdy co chwilę wybuchał śmiechem, a wokalista naśladował miny czarnowłosej Toli. "Po chwili" dziewczyny zeszły ze sceny i na scenie zrobiło sie ciemno. Chłopcy całkowicie spanikowali. Tom pobiegł po swoją gitarę, Georg po basa, Gustav po pałeczki, a Bill po kurtkę. Troje z nich weszło na scenę, a lider został za kulisami. Zaczęła się piosenka „Jung und nicht mehr Jugendfrei”. Pierwszą zwrotkę zaśpiewał przy akompaniamencie pisków za kulisami, a na refren wskoczył na scene… Zagrali 16 piosenek i zeszli ze sceny. Fani jednak nie dal za wygraną… Po chwili zespół znów pojawił się na scenie i zagrał na pożegnanie „Durch den Monsum”. To był już koniec. Więcej się nie pojawili, lecz szybko pobiegli do swojego pokoju z zadowoleniem na twarzach.
-Było świetnie!- wrzasnął Tom po wejściu do pomieszczenia.
-Tak.- powiedział perkusista.- Mi też się podobało…
-Zbierajcie siły, bo zaraz trzeba będzie poskromić nasze niewyżyte fanki.- powiedział frontman zespołu.
Tak. Teraz trzeba usiaść przy stoliku i podpisywać wszystko co tylko zechcą fanki. Chłopcy znudzonym wzrokiem patrzyli na każdą z nich. Były takie same. Można by powiedzieć- siostry. Po 20 minutach z tłumu wyłoniły się dwie dziewczyny. Wyglądały jakby były z innej bajki. Wysoka brunetka o dużych, niebiesko- zielonych oczach ubrana w czarne spodnie i top w biało-czarne paski i również wysoka brunetka, o zielonych oczach czarny top z wielką, srebrną czaszką na środku i poprzecierane dżinsy. Tom wydał z siebie wszystkim znany pomruk i zaczął uważnie obserwować dziewczyny. Pośród wielu różowych laleczek, wyglądały jak postacie z kompletnie innej bajki… Porównując do zebranych tam dziewczyn, można było je nazwać… aniołami ciemności. Tak, na 70 000 zebranych osób tylko one dwie nie miały na twarzy ogromnej ilości kosmetyków i były ubrane w ciemne kolory. Nie rzucały się na członków zespołu, nie piszczały, śpiewały razem z Billem, ale to, co wydobywało się z ich ust było najpiękniejszym śpiewem. Te dźwięki były najpiękniejszą muzyką pieszczącą uszy, bo owe dziewczyny były bardzo uzdolnione wokalnie. Bliźniacy nie spuszczali ich z oczu i kilka dziewczyn zamiast na kartkach miało autografy na dłoni. Mieli nadzieję, że owe dziewczyny zjawią się na imprezie promującej ich nowy krążek. Po pewnym czasie chłopcom zaczęły drętwieć ręce.
-Ja już nie mogę- zawył Tom
Bill spojrzał na zegarek i uśmiechnął się do brata.
-Koniec- powiedział, po czym wlazł na stół- Uwaga! Teraz przejdźcie do domu w którym będzie impreza!
Dziewczyny zapiszczały i tłumem zaczęły wylewać się z Sali.
Bill opadł na krzesło i spojrzał na swoją zaczerwienioną ręke.
-No to teraz tylko zabawa- potrząsnął głową i spojrzał z zadowoleniem na kumpli
Po piętnastu minutach wpadli do domu pełnego napalonych fanek. Rzuciły się na nich od razu. Gustav i Georg okazywali ogóle zainteresowanie, ale bliźniacy szukali wzrokiem kogoś innego. Dziewczyn niczym z bajki. Lekko odepchnęli dziewczyny i zaczęli intensywne poszukiwania. Byli wszędzie. W końcu zmęczeni usiedli na kanapie.
-Nie ma ich.- powiedział z zawodem Tom
-Niestety. A myślałem, że przyjdą- mruknął Bill
-Ja tez. Cholera.
-Byłoby zbyt fajnie gdyby przyszły. A może one były snem?- zaczął mamrotać Bill do siebie
-Oj bracie! Nie filozofuj! Mamy tu masę towaru!- powiedział Tom wstając
-Taa. Mase różowego i plastikowego towaru- przytaknął Bill po czym razem zniknęli w tłumie.

~durch_den_monsun

Nie podobalo mi sie. Wybacz, jesli urazilam, ale mam zwyczaj mowic o takich dzielach, ze sa "suche". Uwielbiam barwne opisy, ktorych tutaj brak. Poza tym mi to wyglada na pierwszego parta jakiegos opka, a nie jednoczesciowke.
Wybacz mi te krytyke, ale to tylko moje zdanie. Innym napewno sie spodoba. Pozdrawiam, zycze duzo weny do pisania kolejnych dziel, zawsze pokorna i oddana, z calego sercu zycze sukcesu:
~ddm

stokroteczka

To faktycznie brzmi jak pierwszy odc wieloczęściówki, ale mi się podobało! Można sie było pośmiać na początku, podobało mi sie.

mrs.kropkaa

noo tak wygląda bardziej na początek normalnego opaa(tzn.odcinkowego) ale fajnei to opisalas w niektorych momentach niezle sie smialam Wink

:)chyab nei ma watpliwosci ze podobaaaaalo mi sie:) Smile

mileNa

a mnie się tam podoba, to opko to połączenie czegos smiesznego z czymś tajemniczym na końcu Very Happy

a moze skusisz się na kolejną częśc hmm ??

meggi

Własnie w tym sek ze to jednoczesciowka!! JA proponuje zrobic z tego opo Smile

Bo pomysl taki nawet no i wogole podoba mi sie

goo_gu

Mi szczerze mówiąc się nie podobało... te Frogi nie maiły nic wspólnego z tymi dziewczynami z "innej bajki" a własciwie to nie wiadomo skąd sie wytrzasneły i tak jakos to się wszytsko dziwnie toczyło. Jakos tak średnio to do mnie trafiło.